Als we aan relateren denken leggen we de automatische verbinding met de ‘ander’. De ander met wie je verbindt bepaalt je relateren: de vorm, de diepte en de waarde ervan. We geven ons helemaal aan de ander, stellen eisen aan de ander, verliezen ons in de ander, denken voor en over een ander. Maar wie is die ander, als we niet eens weten wie weZelf zijn? 

Is die ander dan niet louter een spiegel van alles wat in JeZelf aangeraakt wordt? Onze eigen behoeften, verlangens, emoties en gedachtes. En prikkelt de veronderstelde verbinding met de ander, als we niet uitkijken, enkel reactiviteit. De ander is enkel een projectie van jeZelf en al wat is. Het speelt zich niet buiten jeZelf af, maar relateren begint bij JeZelf, met JeZelf

Hoe zou het zijn om de basis van het relateren niet te zoeken in die ander, maar eerst bij jeZelf?  JeZelf als uitgangspunt van waaruit een heel universum ontdekt mag worden, die niet daar ligt maar hier, nu bij jeZelf. De shift te maken van verbinding maken vanuit de veronderstelling dat de ander daaraan voorwaardelijk is, naar onvoorwaardelijk te verbinden met jeZelf. Dat is het vertrekpunt en de start van een oneindige ontdekkingsreis. Dan is onvoorwaardelijk verbinden met de ander pas echt mogelijk.